boeken voor de liefhebber

Mijn boeken worden geprint on demand, dus het kan een kleine week duren voor je ze bezorgd krijgt.

Flat Earth Nonsense

a study in foolishness

Ik heb mijn kennis op het gebied van de samenzweringstheorie dat de aarde plat zou zijn vastgelegd in dit (Engelstalig) boekje.

Het is te koop via nevenstaande link.

Voorbeeld tekst

It seems unimaginable, but there really are people who believe the earth is flat. Some of them rely on the Bible, some believe they have found scientific evidence, and others argue that mysterious societies have an interest in telling mankind that the earth is a globe. But most, generally including the aforementioned groups, are too stupid to see that almost everything that is proclaimed around the flat earth is scientifically incorrect, mathematically untenable, and/or based on so many nonsensical and easily refutable assumptions that a sensible person can hardly imagine the persistent perseverance with which the proponents of the flat earth (in the jargon usually called FE-ers or flat-earthers, unlike the SE-ers or spherical earthers) can defend their positions. The same applies to those who believe that the 9/11 disaster was orchestrated by the United States government itself, that the planes that millions of people watched flying into the Twin Towers on television were not there at all or that the whole was a conspiracy of Jews who have earned billions in this way. There are people who believe that the earth is only 6,000 years old, that dinosaurs have been walking around with people, that Tyranosaurus Rex used to be vegetarian, that gravity does not exist and that the Grand Canyon was created in a few days as a result of the flood. One can put these people away like the crazy ones, but then one ignores the fact that there are entire organizations that make a living from selling such nonsense, that often operate extremely professionally and that even make a business model out of. At first glance, the arguments they put forward for their theories often seem deceptively valid. At first, I started a YouTube channel and published about 54 videos around the whole Flat Earth movement. But then I got tired of all the insults I got from Flat Earthers and too busy with answering the same stupid questions again and again. I rarely make videos anymore. I decided to make this book in which I collected all my knowledge about most of the arguments that Flat Earthers bring forth. Although I do not have the illusion that I could convince even one supporter of such ideas of the inaccuracy of their views, their belief is far too dogmatic for that, but still, I like to peel off their arguments and the inaccuracy of it on the basis of scientific analysis.

Leiden, november 2021

Dat is ons vak, mevrouw

121 Leidse theaterrecensies

Dit is het eerste deel van een (nog te realiseren) serie van recensies die ik schreef naar aanleiding van de theatervoorstellingen die ik met mijn vrouw, Ineke de Vos, de afgelopen jaren heb bezocht. 

Het is te koop via nevenstaande link.

Voorbeeld tekst

Gisteravond zijn we naar de voorstelling: Het verzameld werk van William Shakespeare (ingekort) door het Nationale Theater geweest. Dat wil dus zeggen: het gehele verzamelde werk, dus alle 41 toneel stukken van Shakespeare, samengeperst in 2 uur. In de verwachting een soort hoorcollege-achtige voorstelling met Gijs Scholten van Asschat en Pierre Bokma te gaan zien togen we naar de schouwburg. Dat het een geheel ander soort voorstelling zou worden bleek al meteen. Op het toneel verscheen Maarten Wansink die aankondigde dat een week geleden een van de acteurs het gezelschap had verlaten en dat hij gevraagd was in te vallen. Hij had dus maar heel kort de tijd gehad het stuk te repeteren, zodat we niet vreemd moesten opkijken als het hier en daar mis zou gaan. Hij vermeed discreet de naam van de vertrokken acteur te noemen, maar het was volkomen duidelijk dat het om Jappe Claes ging, de docent die zich in zijn Theaterschool-tijd een uitgesproken viespeuk had betoond. In de loop van het stuk bleek dat zijn vervanging volkomen terecht was, want de door Maarten Wansink overgenomen rol bleek die van een uitgesproken viespeuk te wezen. En toen ging het van start. Drie heren, Maarten Wansink dus, Vincent Linthorst en Bram Suijker lieten in een wervelende aaneenschakeling van razendsnelle verkleedpartijen, pruikenwisselingen en dubbelrollen zien, dat het best mogelijk is 300 uur toneel samen te persen tot 2 uurtjes. Daarvoor was wel een zeer vrije interpretatie van de stukken nodig, soms het samenvoegen van 16 komedies in één, of het uitbeelden van het stuk Titus Andronicus in de vorm van een aflevering van “heel Rome hakt”, waarin Lavinia (met afgesneden tong en afgehakte handen) samen met Titus (met één afgehakte hand) de beide zoons van Tamora vermoorden en tot een smakelijke maaltijd bereiden, waarbij het nodige bloed uit twee slangetjes om hun nek vloeit (de bloeding wordt gestopt onder de mededeling: “even de dopjes er weer op doen”). En zo gaat het maar door. Vooral Bram Suijker viel op. Hij speelde alle vrouwen rollen, soms twee tegelijkertijd, en deed dat weergaloos. Maar ook de manier waarop hij, in Othello, binnen 20 seconden veranderde van een Surinamer, via een Marokkaan in een Italiaan (compleet met een razendsnel opgeplakt snorretje), inclusief de bijbehorende accenten oogstte daverende lachsalvo’s uit de zaal. Die lachsalvo’s duurden de hele voorstelling voort, tot aan het einde, waarbij Hamlet in drie versies gespeeld werd: een lange versie met veel inbreng van het publiek, een ingekorte versie van 3 minuten en een nog verder ingedikte versie van 30 seconden, achterstevoren gespeeld. Als je het zo opschrijft klinkt het allemaal een beetje flauw, maar dankzij het fantastische spel van alle drie de acteurs (aan Maarten Wansink was nauwelijks te merken dat hij pas één week meedeed) steeg het stuk ver boven het niveau van het Theater van de Lach uit. Ik durf zelfs te beweren dat het stuk, van Engelse oorsprong, het niveau benaderde van de legendarische musical: “Spamalot” van Monty Python, die we indertijd in New York hebben gezien. 

Een concert, de ouverture tot een collectieve hoestbui

96 Leidse theaterrecensies

Dit is het tweede deel van een (nog te realiseren) serie van recensies die ik schreef naar aanleiding van de theatervoorstellingen die ik met mijn vrouw, Ineke de Vos, de afgelopen jaren heb bezocht. 

Het is te koop via nevenstaande link.

Voorbeeld tekst

Waarschijnlijk omdat Vos de film indertijd zo mooi vond, hadden we kaartjes gekocht voor de try-out van The Great Gatsby door toneelgroep Maastricht, met als gastacteur Jeroen van Koningsbrugge, die de hoofdrol vertolkte.

Toen de voorstelling zo’n 10 minuten gaande was, was het al volkomen duidelijk dat dit een lange en vermoeiende avond zou worden, tenzij er een pauze zou zijn, waarin we onze hielen zouden kunnen lichten. Helaas was die luxe ons niet vergund.

Nou is het stuk van F. Scott Fitzgerald natuurlijk van zichzelf al een draak van een drama, dat feitelijk volkomen achterhaald is, maar om het dan ook nog op zo’n suffe, archaïsche, amateuristische manier te spelen, dat is een beetje teveel van het goede. Er is eigenlijk niks positiefs over de prestatie van de acteurs te melden, of het moest zijn het feit dat van Koningsbruggen als enige blijkbaar te horen had gekregen dat iedereen met een microfoontje speelde en dus ook de enige was die niet voortdurend liep te schreeuwen.

Voor het overige was het één aaneenschakeling van treurigheid, gelardeerd met tamelijk slechte zang van van Koningsbrugge zelf, een zangkwaliteit die werd geëvenaard door die van de sopraan Lies Verholle, die op volstrekt willekeurige momenten in een aria uitbarstte.

Af en toe had je het gevoel naar een slechte aflevering met slechte sketches van de Mounties te zitten kijken, zeker op momenten waarin het vliegen in een vliegtuig was vormgegeven met twee heren die naast elkaar, synchroon hun hoofden naar rechts en links bewogen, begeleid door het gesputter van een vliegtuigmotor. En nog meer toen een dame en twee heren in een auto reden, dat wil zeggen, ze stonden naast en achter elkaar, terwijl de dame zogenaamd een stuur in haar handen had, iedereen synchroon het bovenlichaam respectievelijk naar links en rechts bewoog en met hun lippen het geluid van de motor nadeden. Het publiek moest er wel om lachen, wij duidelijk niet.

Ook vond Vos dat er een paar uitgesproken vieze mannen meespeelden, zodat er ook op dat gebied niet veel te genieten viel.

De hele terugweg naar huis hebben Vos en ik ons lopen verbazen dat dit soort toneel überhaupt nog tot uitvoering wordt gebracht. En helemaal dat men de gore moed heeft daar 32,50 per kaartje voor te vragen.

Daar hadden we samen lekker van kunnen gaan lunchen, was onze conclusie. We hebben er thuisgekomen maar een flinke borrel op genomen.

Kortom: een verloren avond en een verloren 65 euri. Eigenlijk was het een schande.